de laatste trainingsdagen...

De laatste twee weken heb ik bij elkaar gevoegd, omdat de dagen zo snel gingen. Dus hier een samenvatting. Ik moet me de laatste lessen nog meer bewijzen dan normaal. Niet alleen voor de studenten die tegen me opkeken, maar vooral voor mijzelf. Ik ben ver gekomen in de korte tijd die ik hier gewoond heb, en heb veel meegemaakt en doorstaan. Ik heb veel geleerd en mijn lichamelijke conditie heeft een duidelijk hoogtepunt bereikt. Met twee zwakke enkels, bloedende knokkels, een waarschijnlijk verrekte lies en een verstandskies die de laatste weken door is komen zetten, waardoor ik 24-7 aan de parasetamol zit. Wanneer ik thuis kom zal ik braaf naar de doktor en arts gaan, maar voor nu negeer ik alle pijn die ik voel. Woensdag 18 juli. Vandaag Sanda dag, en een bijzondere. Wang plant de hele dag in om wedstrijden te houden. Het doet me erg goed om te zien hoe de studenten die tegen je opzien, en steeds van je willen leren, steeds beter leren bewegen. Sommigen nemen zelfs houdingen van je over, of een techniek die ik zelf hier geleerd heb. Maar ik geniet nog altijd het meest van mijn eigen gevechten. Zowel tegen de oudere studenten zoals Steve en Tee Dee, als tegen de nieuweling die voor het eerst in de ring staat, en geen flauw benul heeft wat er gebeurt. Ook het dove meisje Jasmijn wil een ronde de ring in. Maar omdat ze een plaatje in haar hoofd heeft, is dat levensgevaarlijk. Tenzij ze tegenover iemand staat die zich niet te veel laat gaan, en voor haar hoofd mikt. Ik heb erg gelachen in dat gevecht, vooral omdat ze al haar frustraties eruit gooide, en vriendelijk naar me bleef lachen. Tee Dee was vandaag de geluksvogel, die het opnam tegen de arogante jongen die vorige week tegen Wang inging. Hij zit normaal bij Tai Chi, maar als ze willen mag iedereen de ring in. Iedereen wilde graag tegen hem vechten, dus Tee Dee werd flink aangemoedigd. Ze sloeg hem niet nock out, maar ze heeft hem flink voor schut gezet. Hij heeft haar geen tik kunnen geven, en zelfs al is hij een kop groter geen take downs kunnen maken. Hij liep flink wat blauwe plekken en een bloedneus op. Weer : regen en storm.

Donderdag 19 juli. Omdat vrijdag a.s. de taining run is, word er vandaag gestretcht. Na de normale shaolin stretching krijgen we vandaag een bonus! Dit keer word het slachtoffer tegen de muur gedrukt en zijn knieën gestrekt gehouden, waardoor ze niet kunnen buigen. Vervolgens Springt Wang op de heupen van het slachtoffer, en drukt hem omlaag waardoor zijn benen onder het gewicht uit elkaar glijden. Het ergste van de oefening is het weten dat je niet weg kunt draaien, en dat is erg benauwend. Het enige dat je er tegen kunt doen is ontspannen, en blijven ademen. Wang heeft tijdens de shaolin stretching zijn autoriteit laten zien over de twee chinese jochies. Beide gilden en krijsten als jonge meisjes, waarbij het geschreeuw van de andere studenten stil viel. Wang was medogeloos omdat de jochies tot nu toe alle lessen te laat zijn, en zich niet inzetten, of zelfs interesse tonen. Ze hebben hier nog een maand te gaan, en Wang is vastberaden om hun te breken voordat ze naar huis gaan. Het klinkt bruut, maar de jochies zijn nog maar amper 17 jaar oud, en hun lichaam hersteld zich sneller dan de oudere studenten. Sinds de marteling heb ik de jochies nog nooit zo hard hun best zien doen, en uiteindelijk kon ik ze zelfs waarderen voor hun inzet.

Vrijdag 20 juli. De Taining run! Niet in de planning, omdat de laatste nog geen maand geleden was, maar ik ben niet getreurd, want ik kan mijn oude tijd proberen te verbeteren. Het weer is vandaag een stuk warmer en daarom vertrekt de groep een half uur vroeger. Het grote deel van de nieuwelingen wil zich natuurlijk bewijzen door voor mij te rennen, of op z'n minst vlak achter me. Dat blijkt na twintig minuten al viel tegen te vallen, en bovendien erg irritant te worden. Ondanks mijn vermoeide lichaam loop ik goed, en uiteindelijk kom ik als tweede binnen. Tijd : 2uur7minuten. Helaas niet veel sneller dan de vorige keer, en dat is een beetje verbazend en teleurstellend. Niet getreurt, de grote groep komt pas na 3 uur binnen gelopen. Omdat vanavond mijn afscheid word gevierd, boeken Tee Dee en ik alvast een hotelkamer. Na een uurtje slaap, een koude douche, en een paar roomsoesjes zijn we alweer hersteld, en klaar voor de avond. Beth komt rond 15:00 samen met Jasmijn. Als iedereen een hotelkamer heeft gaan we uit eten. Ik bestel mijn lievelings maaltijd zoet zure varkensvlees, maar het valt dit keer erg tegen. De portie is te klein, gevuld met aardappel ipv rijst, en de saus is veel te dik. Niet getreurd, want ik eet zoals gewoonlijk de left overs van de anderen. Die avond is het overvol in de bar. Naast de rijke Chinezen, die zich zoals elke week willen bewijzen in drankspelletjes, nu ook alle studenten bij elkaar. De nieuwelingen zijn in de middag al begonnen met drinken, wat minder gewaardeerd word door de rustige drinkers. Beth en ik gaan los op de dansvloer. Beth heeft jaren lang in de theater wereld gewerkt en kan geweldig goed alle bekende sterren immiteren die op de cd voorbij komen. Wanneer een van de dronken nieuwelingen mijn pet afpakt en opzet word het even minder gezellig. Gelukkig weten mijn vrienden wanneer ik serieus ben en wanneer ik gewoon vriendelijk mijn pet terug vraag. De jongen en zijn maatjes lopen in ieder geval de avond met een boog om mij heen. Tee Dee is dankzij de nieuwelingen een beetje chagrijnig en blijft zitten. Maar na een aantal cocktails krijgen Beth en ik het voor elkaar haar de dansvloer op te trekken, waarna algauw alle ogen in de bar op haar gericht zijn. De volgende morgen blijken er weer een hoop katers rond te dwaalen in de hal van het hotel. Onze kamer is de enige waar de mensen die met drie of vier tegelijk op de grond in slaap gevallen zijn. Beth is een vresselijke kater en moet worden getroost met een koffie bij the Western. Wanneer de dames voor hun olie massage gaan ga ik de stad door voor souverniers. Het nadeel van souverniers in china is dat het of te groot en te duur is, of kapot en nutteloos. Dus ik ben nog niet echt geslaagd. Wel liep ik iedereen van de vorige avond tegen het lijf, met een flinke hoofdpijn en op zoek naar koffie. De jongen van de vorige avond kwam meteen naar me toe om zich te verontschuldigen en gaf de schuld aan de drank en oververmoeidheid van de week. Ik heb hem kunnen uitleggen dat ik een grap maakte, en dat ik heus niet echt zijn hoofd tegen de tafel zou drukken. Vandaag is er weer barbeque voor de bar van Scott. Niet zoveel lekkers als de vorige keer, dus we bleven niet lang. Bovendien werd er weer langzaam in gedronken voor een nieuwe avond in de bar, waar ik persoonlijk geen zin in had. Bovendien hadden we beloofd om met Beth een film te kijken, aangezien ze maandag 23 juli vertrekt. Zondag is het vertrek van Beth nog onduidelijk. Ze moet naar Sjanghai, maar heeft nog geen trein ticket. Zonder chinees kom je hier niet ver bij het treinstation. Uiteindelijk, met wat aandringen, weet Scott een ticket te regelen. Voor mij is het ook nog onduidelijk hoe ik hier weg kom. Na overleg met Scott zit ik met een dilemma. De trein is het goedkoopst. Maar de trein naar Nanchang gaat een maal per dag, in de middag. Mijn vlucht is om 14:40, dus dat word erg krap. Bovendien, en dat is nog het ergste! Voor de trein moet ik een dag eerder de school verlaten, en een hotel boeken in Taining. De enige andere optie is een taxi, zoals ik in het begin richting de school ook had. Kosten voor de trein : 80 yuen. Kosten voor taxi : 1200 yuen! Ik heb tot dinsdagmorgen om te bedenken. Als het aan mij en de anderen ligt vertrek ik pas donderdag ochtend, maar 1200 yuen is wel een paar honderd euro, en Beijing beloofd veel geld te gaan kosten, als ik de verhalen van studenten hoor. Na overleg met mijn trouwe thuisfront besluit ik dat geld minder belangrijk is dan mijn afscheid van de school. Woensdag is Sanda dag. Mijn laatste training, en het lijkt wel alsof iedereen vertrekt. Steve gaat na deze maand over naar Tai Chi. Tee Dee vertrekt 7 augustus. Jeff verlaat shaolin om de nieuwe brazilian jijutsu te gaan doen, die in augustus begint. Het zal voor Wang even wennen zijn zonder ons. Hoewel er steeds weer nieuwe studenten bij zullen komen, en de lessen zich gewoon zullen vervolgen als ik weg ben, lijkt vandaag stil te staan. In de ochtend laten de oudste studenten hun vormen zien aan Wang. Inclusief de qang(staf) ken ik nu drie vormen en een hele hoop Bushin(korte vormen) de qang is nog verre van perfect, maar ik zal eenmaal terug in Nederland zeker meer oefenen, en zelfs naar mijn nieuwe vrienden in Engeland reis en om te trainen. Na de vormen doen we Sanda. Tee Dee, Steve en ik besluiten om als afscheid wat mooie foto's te maken van de training. Een aantal zijn erg mooi! Daarna is het wedstrijden. Jeff heeft mijn laatste sparwedstrijd met Steve gefilmt, alleen de qualiteit is niet erg denderend! Na de laatste groet voor de meester komt het besef dat het klaar is.., mijn lichaam breekt op dat moment in duizend stukken. Mijn training in china, is afgerond. Morgenochtend zal ik pas mijn tas inpakken, om vandaag goed afscheid te nemen van alles en iedereen. 'It is time for you to go' zegt Tee Dee. Volgens haar en vele anderen is mijn training klaar. Hoewel er nog zoveel meer te leren is, en mijn fitnes nog steeds beter kan worden, weet ik dat ik de rising dragon school in China, niet meer nodig heb om mijn nieuwe leven aan te kunnen.

Donderdag 26 juli. 09:15. De taxi is een uur eerder dan verwacht, dus ik heb geen tijd om iedereen te vertellen dat ik vertrek. Bij de poort van de school staan Serge, Jeff en Tee Dee. Alles wat ik ze nog kan geven is : Keep up guys, make me proud! En tegen Tee Dee, i will see you soon! Het afscheid is kort en simpel, omdat ik weet dat ik ze gauw kom opzoeken als ze weer thuis zijn na hun training.